اشتباه من از اونجایی شروع شد که از خودم پرسیدم: اگه اینجوری نبود، چجوری بود؟!
نمی دونستم که این سوال هیچ وقت تموم نمیشه.
داشتم به این موضوع فکر می کردم که اگه من از نظرِ مکانی دُ گزینه برای زندگی داشتم.
یک- هوای سرد
دُ- هوای گرم
من کدوم رو انتخاب می کردم.
بدون فکر گزینه سرد رو انتخاب کردم (دقت کنید:" کردَم" به گذشته مربوط میشه که یعنی من تصمیم گیری هام سر و ته نداره و ممکنِ به مرورِ زمان دچارِ تغییر بشه).
حالا چرا سرد؟! چون شومینه روشن داره و فکر کنم یه بالش بغلش و کتاب خوندن صفا داره،شات زدن تو اون هوا یه حالِ دیگه ای داره (از این پست و پست قبلی میشه فهمید که من هَوَس کردم)، مجبوری دستاتُ بذاری تو جیبت (از جمله حرکاتِ مورد علاقه من) و در آخر اینکه من با پالتوی مشکی بلند خوشتیپ می شم؛ راجع به اون لعنتی با فیلتر قرمز هم نمی خوام صحبت کنم.
سرما می تونه دوس داشتنی باشه ولی گرما نه... .
قرار نبود همچین اتفاقی بیوفته. میشه گفت تقریبا پدرم در اومد تا بگذرونمش. سیگارِ لا مصب بعد از هَش سال برای اولین بار به مدت پونزَ روزِ که رو لبم نیومده. شدت عذابی که واس کنار گذاشتنش داشتم اینقدر زیاد بوده که فک نکنم حالا حالاها برگردم سراغش (نکته اینجاست که من ترجیح میدم برگردم ولی بدنم پسِش می زنه). فقط یه سری نگرانی ها رو جایگزین یه سری نگرانی های دیگه کرده.
نگرانی های فقید:
- نابودی ریه هام
-عدم توانایی برای رسیدن به وزن دلخواه
- تضعیف استخوان های بدن محترم
نگرانی های جایگزین:
- وقتی اعصابم به هم میریزه ... .
- پیک پنجم به بعد ... .
- وقتی پشت فرمونم و ابی می خونه ... .
برای رفع نگرانی های جایگزین:
- برم پیش یه روانشناس تا اعصابم حتی یه ذزه هم بهم نریزه.
-صَرفیجات الکلی رو بذارم کنار(البته مصرف از معقول هم کمترِ).
- بمیرم :)
شادی ها را به دیوارِ سخره آویختند. گویا گریزی نیست.این دیوار زیر دست معماری نادان، تا ثریّا می رود.
وقتی خیلی چیزارو قبول کنی، مرز بین خوبی و بدی از مو باریکتر میشه.