هشتادُ پنج
وقتی فقط منتظرِ اینی که بردنِ تیمِ موردِ علاقت خوشحالت کنه و با یه فاجعه روبرو میشی مثلِ این می مونه که از یه هواپیما با یه چتر بپری و چتر باز نشه.
هشتادُ چار
همیشه یه نفر هستش که بهت بگه فلان موزیک رو گوش کن و توام امتناع کنی. اینجور مواقع دلیلِ خاصی برایِ امتناع از اون موزیک نداری و حتی خودتم نمی دونی چرا نمی خوای گوشش کنی.دوباره اون اصرار کنِ که دانلودش کن و توام پیگیرش نباشی. بعدش که که اون آهنگ رو بزور گوش می کنی، حس می کنی باید از اول به حرفِ اون یه نفر گوش می دادی. دیشب این اتفاق برایِ من افتاد. من با اینکه پنج سال بینِ آدمایی زندگی کردم که آذری بودن ولی زبونِ آذری رو یاد نگرفتم و بعد از گوش دادن به این آهنگِ تُرکی پشیمون شدم که چرا یاد نگرفتم (البته قبلن هم بارها پشیمون شده بودم).
این روزا به شدَّت موزیک گوش می دم. شاید روزی بالایِ پنجا تا موزیکِ مختلف و دلیلشم نمی دونم.
هشتادُ سِ
نمی دونم بعضی از آدما هدفشون از اینکه مقدار درآمد یکی دیگه رو می پرسن چیه. این قضیه بارها برای من اتفاق افتاده و من نمی فهممش. چند وقت پیش من یه جا دعوت بودم که یه نفر اینکار رو تویِ جمع انجام داد و من منتظر بودم یکی دیگه یه حرفی بزنه و بحث عوض شه ولی ظاهرن اوناهم می خواستن جوابِ این سوال رو بدونن و این برایِ من آزار دهنده بود. به نظرِ من این موضوع یه موضوعِ شخصیه و کسی نباید بخواد در جریانِ این موضوع قرار بگیره. عینِ این می مونه که ازت بپرسن رنگِ شرتت چه رنگیه؟!
اگه کنجکاون که بدونن وضعِ مالیم چجوریه خُب به راحتی از ماشین و خونه ای که ندارم می تونن بفهمن. پس اینکه بیشتر از این کنجکاو بشن دیگه به این موضوع نمیشه گفت کنجکاوی، اسمش یه چی دیگه اس.
هشتادُ دُ
نمی دونم من اینجوری ام یا بقیه هم اینجوری ان. وقتی که سطل آشغال رو خالی کردی یعنی کاملن خالی کردی و سطل آشغال تمیزِ، اون اولین آشغالی که می خوای بندازی توش حسِ خوبی بهت دست میده. هرچی فکر کردم که دلیلش رو پیدا کنم نفهمیدم. احتمالن فکر کردن من به این موضوع باعثِ تعجب میشه ولی خُب این در قبالِ فکرایِ دیگه ای که تویِ سرم میگذره از جایگاه خوبی برخورداره.
من دیوونه نیستم.
هشتادُ یک
گاهی وقتا هر اتفاقی، فرقی نمی کنه چی باشه، خوب یا بد، میره رو اعصابت. این "گاهی اوقات" کم اتفاق می افته ولی وقتی اتفاق بی افته حس می کنی روی کفِ زمین دراز کشیدی و سقف چسبیده نوکِ دماغت (تصور کن). اونوقتِ که نفس کشیدن سخت میشه، اونوقتِ که فقط باید بخزی، بعد از چند لحظه خزیدن، ضربانِ قلبت میره بالاتر. ترس وَرِت میداره. حس می کنی دیگه اکسیژنی وجود نداره. سعی می کنی خودت رو آروم کنی ولی اوضاع بدتر میشه چون دیگه دستِ خودت نیست، ذهنت دیگه به بدنت نمی تونه دستور بده چون اکسیژنی در کار نیست. پس به ترسیدن ادامه میده. دستات رو می گیری دورِ گردنت و چشمات از حدقه میزنه بیرون.توی اون آخرین زور زدنات، به خودت میگی: یه چیزی هست که باید آرومم کنه، یه چیزی باید باشه. می گردی دنبالش و پیداش نمی کنی. همه چی رو مثل یه تصویرِ خط خطی می بینی. ترست بیشتر میشه و دستات رو محکم می کوبی رو زمین و
به زمین چنگ می زنی و تحمل می کنی. تحمل می کنی. تحمل می کنی. تحمل می کنی. تحمل می کنی. تحمل می کنی.
هفتا اُ شیش
نمی دونم چرا بعضی از سریال های مزخرف رو همچنان به دیدنشون ادامه میدم. شاید دارم به اون سریال فرصت میدم که بهتر بشه. نه تنها این کار رو انجام نمیده بلکه بدتر هم میشه. یکی از این سریالا سریال Arrow هستش (لینکش رو نمی دم چون واقعن ارزش نداره). خُب من این سریال رو از اولین قسمتش که تو شبکه CW پخش شد دنبال کردم با فصل اول این سریال ساختم ولی بقیه فصل هارو تحمل کردم. نمی دونم این سیستم (سیستم خواسته های من) چرا اینجوری رفتار می کنه. من می تونم وقتم رو برای سریال های با ارزش تری بذارم. من حتی هنوز سریال Mr.Robot یا فصل دوم سریال Fargo و Orange is the New Black یا بیشتر از پنج تا سریالِ جذابِ دیگه رو شروع نکردم و نشستم فصل جدید سریال Arrow رو می بینم. که یکی از صحنه های این سریال اینقدر کُفرِ من رو بالا آورد که من از دکمه Alt+F4 به موقع و با سرعت عمل مناسبی استفاده کردم. توی اون صحنه فقط و فقط چند ثانیه طول کشید که یه هکِر بتونه سیستم یه شرکت رو هک کنه. سوال من اینه، چرا من تا اینجا این فیلمِ بی خود رو دیدم؟! چرا وقتی کارگردان این فیلم یه شعور منِ مخاطب (هرچند افرادی که در ایران هستند مخاطب محسوب نمی شن ولی آسون بگیری میشن) توهین می کنه من باید این فیلم رو ادامه بدم؟! هک کردن هویج رنده کردن نیس که.
یکی از دلایلی که من بی صبرانه منتظر فیلم The Martian با کیفیت blu-ray هستم اینه که کارگردان اون فیلم برای مخاطباش نهایت احترام رو قائل شده. این کارگردان تمام فیلم رو به صورت علمی جلو برده، یعنی اینکه اتفاقی توی اون فیلم رخ نمی ده که صرفن جهت پیشبرد و یه جهش خوب در فیلم باشه. بلکه همه چی طبق اصول پیش میره و هیچ سکانسی از فیلم باعث نمیشه بیننده فکر کنه که الان چجوری اینجوری شد؟! و به قولِ معروف اللّه بختکی جلو نمیره.
با تمام این اتفاقا، متاسفانه باید بگم من مجبورم که بقیه سریال Arrow رو دانلود کنم. البته دانلود کنم نه اینکه ببینم. چون دوس ندارم آرشیوِ سریالام ناقص باشه. معمولا تو آرشیوم سریالی که میره واسِ دانلود دیگه تا آخرش میره.